De Lorena a Perillo. Entrevista a Simón Karmann, lector de francés no noso centro.
Por André Araujo Tavares
“Hay muy buen trato en el Neira Vilas”
Andre Araujo y Somon Karmann
Simon Karmann nació en el año 1991 en Sarreguemines, en Lorena (Francia) y es filólogo. Su tesis doctoral trata sobre el fútbol en España. Ha tenido de siempre interés por las lenguas y en especial en el idioma español que ha estudiado desde hace varios años con estancia en España
Entrevista
¿Qué fue lo que más le llamó la atención del IES Neira Vilas?
En primer lugar me encantó el edificio. Es maravilloso su ubicación y las vista al mar. Los profesores tienen muy buena relación entre ellos.
¿Y el método de trabajo?
Me gusta porque hay mucha comunicación entre padres y profesores. Considero que se trabaja mucho con los alumnos y hay muy buen trato; en Francia hay mucha más distancia y menos comunicación personal.
¿Cómo ha visto los progresos del alumnado?
Considero que se hacen muchas actividades y eso es muy motivador. En concreto en las clases de francés el salir fuera, las visitas y los intercambios les hacen ver la necesidad y la utilidad de los idiomas. Las otras clases, al ser plurilingües, también les obliga a usar la lengua en diferentes contextos. La propuesta de actividades se entiende como un premio. El nivel del alumnado de francés es muy alto.
¿Y los intercambios?
Hay mucho interés y participación. Está todo muy bien organizado. Es una buena manera de aprender fuera del Centro educativo.
¿Alguna sugerencia?
Quizás que sean siempre a Bretaña.
¿Cree que es importante el francés?
Claro, es fundamental que se favorezca. En Francia se está perdiendo el alemán en mi región, Lorena por no haber interés en otras lenguas.
¿Ha sido útil la estancia aquí?
Ha sido fundamental porque para ser profesor la mejor manera es la práctica guiada por quien tiene una gran experiencia.
¿Qué es lo que más le gusta y lo que menos de A Coruña?
El mar y el ambiente y lo acogedora que es la gente. Lo que menos la arquitectura y el poco interés por conservarla.
¿Y de Galicia?
Me gusta mucho porque tiene una cultura propia y un paisaje muy diferente de lo que conocía. Creo que aprendí muchas cosas aquí.
“Ha sido muy importante para mí encontrarme en el Neira Vilas como en casa desde el principio”
Carmen Villar e Antonella Ermellino
Antonella Ermellino ten trinta e un anos, ven de Italia. Nacida en Crispiano, cerca de Tarento na rexión de Puglia, é licenciada en linguas estranxeiras pola Universidade de La Sapienza en Roma, é máster en xestión e organización de eventos artísticos e culturais. Como técnica en xestión cultural ten organizadas numerosas actividades, entre elas: exposicións de arte, concertos, xornadas e conferencias en varios sitios de Italia.
Foi Asesora de Linguas durante o curso 2011-12 no Instituto Xosé Neira Vilas
Entrevista
¿Cómo te decidiste a venir a España a trabajar cono auxiliar de Lenguas?
En realidad alguien lo hizo por mí. De hecho he estado haciendo otro tipo de trabajo que era organización de eventos en el mundo del arte; cuando recibí la carta de aceptación ya casi no tenía esperanzas ya que era difícil obtener el puesto ya que depende de la Comunidad Europea y ya casi me había olvidado… acepté y ahora estoy aquí muy contenta de haber podido conseguir este puesto.
¿Qué fue lo más difícil para ti cuando dejaste Italia para venir a España?
Lo más difícil fue alejarme de mi familia y de mis amigos.
¿Cómo fue tu primera impresión de este Instituto?
Tuve una impresión positiva desde el primer momento porque me parece que el IESP “Neira Vilas” tiene una dimensión ideal y además me acogieron de una manera muy amable. Ha sido muy importante para mí encontrarme como en casa desde el principio.
¿Qué destacarías del Centro?
El nivel académico es muy bueno, hay una dotación muy interesante: salas de ordenadores, aulas-materia. La ratio de alumnos por aula hace que se pueda trabajar muy comodamente, además se hacen desdobles en las clases de idiomas y en las aulas plurilingües. Me parece que hay muy buenas relaciones con los padres y buen ambiente de trabajo. Los profesores tienen una gran disponibilidad con el alumnado.
¿Qué más te ha llamado la atención del Centro?
Si tengo que elegir diría: la preparación, la simpatía, la generosidad del profesorado y por supuesto la espontaneidad y energía del alumnado.
Estuviste, además de las clases de francés, dando clase a alumnos y profesores de italiano ¿Crees que ha valido la pena?
No sólo valió la pena sino que ha sido un honor par mí. Se lo agradezco a todos los que han participado renunciando a los recreos por compartir estos momentos en los que yo también crecí mucho.
¿Aparte de ser lectora de francés en este Instituto estás haciendo algún estudio más?
No he tenido tiempo a ampliar mis estudios ya que me ha ocupado mucho tiempo el trabajo en mis clases… aunque nunca en la vida se acaba de estudiar y de conocer cosas nuevas.
¿Cómo ha sido la experiencia de viajar a Roma con los alumnos del “Neira Vilas”?
Creo que fue un sueño tanto para mí como para ellos. Roma es una ciudad que amo desde la primera vez que la vi. Durante el viaje he podido mirarla con ojos de turista y me gustó la idea de poder mostrar al grupo los sitios que tanto me gustan.
¿Qué es lo que más te ha gustado de ese viaje?
Probablemente el primer día por la cara de maravilla de los alumnos que estuvieron allí por primera vez y por la noche pasada con los chicos y mis amigos italianos.
¿Alguna vez has pensado en quedarte a vivir aquí en Galicia?
Sin duda sí. Pero, como digo, siempre es un lujo hoy poder elegir donde vivir. Nuestra generación, de todas maneras, podrá vivir en donde haya trabajo.
¿Piensas volver aquí a España de visita?
Por supuesto porque ha dejado aquí un pedazo de mi corazón. Me gustaría, si me permites, dar las gracias a todos, al director, a Esther y María José, a los profesores, a los alumnos y sus familias y a mi compañera lectora Manón que ya se fue. Gracias también a mis tutores, guías y amigos: Carlos, Isabel, Carmen y Xosé Antón. ¡He tenido mucha suerte de conoceros a todos!
Y gracias a ti por hacerme este entrevista, eres toda una periodista.
Ramón López Facal e as súas entrevistadoras Sara Castro e Gleicielly Guimaraes
Ramón López Facal
Profesor de Didáctica das Ciencias Sociais na Universidade de Santiago, anteriormente profesor de Instituto durante 35 anos e profesor asociado no departamento de Historia comtemporánea da USC.
Membro da asociación ‘Sine Nomine’, promotora da renovación dos métodos de ensino das Ciencias Sociais, Xeografía e Historia, coautor de diversas publicacións sobre historia contemporánea, entre elas algún libro de historia do mundo actual e de historia de España, ou das exposicións sobre a 2ª república, o franquismo e a transición promovidas pola Fundación 10 de marzo, unha das cales está connosco entre o 4 e 14 de abril: ‘Imaxe gráfica da Segunda República’.
Gran divulgador do ensino da Historia e persoa moi recoñecida a nivel nacional e internacional polo seu interés investigador.
Participou na Semana Cultural do noso centro educativo, coa conferencia “80 anos da proclamación da Segunda República”
“A II República foi a primeria experiencia democrática en España“
¿Cal é a importancia da función de profesor, ¿Cómo se pode influir na sociedade desde as clases?
Trata de formar os alumnos da mellor maneira con unha influencia indirecta, con todo esto, os alumnos serán capaces de coñecer a sociedade, de tomar decisións, de facer o mellor para eles e para a sociedade.
¿Cómo se debe ensinar historia?
Debemos coñecer a Historia e así entender o mundo que temos hoxe. Entender de onde vimosé saber o que non che gusta e cambiálo. É moi importante a reflexión sobre o pasado..
¿Cal son as principais fontes para estudio da Historia?
Facer Historia é facer preguntas desde o presente para o pasado. Temos fontes escrita, e orais, tamén os restos arqueolóxicos, a documentación histórica. Todo depende do tema, non hai unha única fonte.
¿Hai moita diferencia de cómo se ensina a Historia nas difrentes comunidades autónoma do estado español? ¿E en Europa?
Moi pouco, hai moi pouco diferenza . Menos dun 7% en cada comunidade (entre 2). A maneira na que se ensina tampouco hai moita diferenza e non é solo en España. Depende do dinamismo do profesorado que ensina.
Ramón López Facal e as súas entrevistadoras Sara Castro e Gleicielly Guimaraes
¿Qué prefiere o Instituto ou a Universidade?
Fun profesor trinta e cinco anos nun instituto e dez na Universidade. No instituto tes máis horario, máis grupos, nivéis que esixen moita adicación. Na universidade tes un traballo máis cómodo e máis tempo para investigar.
A Segunda República en España ¿Qué significou? ¿Qué nos queda dela?
Significou a primeira experiencia democrática. Tiña como consecuencia cambiar causas que viña retrasadas como a relación entre igrexa-Estado, a igualdade de dereitos, o papel da muller…. Moitas das propostas de República desenvolvéronse despois. Quíxose transformar un país dun xeito democrático. Quédanos dela a sumisión dos militares ó poder civil, que se favorezca ós máis desfavorecidos ou os dereitos da muller. Son retomado hoxe coa democracia.
¿Ten viabilidade unha Tercera República?
¿Por qué non?
¿Qué opina de cómo se ensina a Historia na Educación Secundaria?
Hai de todo. Non todos ensinan de igual maneira e aprenden de igual maneira. Apréndese mellor do que se ensina. Hoxe hai maiores recursos e actualemente hai 200.000 de alumnos. Pero sí que se millorou moito.
¿Ten interés recordar os valores republicanos?
Si, por suposto. É ensencial República é “res pública”, os valores republicanos son os valores democráticos e os valores democráticos están por riba de todo.
Zita Sándor está pasando parte deste curso no noso Centro educativo, é unha das lectoras de francés. Naceu en Miskola en 1986 unha das grandes cidades do norte de Hungría, estudiou Filoloxía na universidade de Debrecen e especializouse en literatura francesa e húngara e en estudos teatrales. É aficionada ó teatro, lectura , viaxar e ó senderismo.
¿Cal é a primeira vez que estivo en España?
Estiven aquí, en San Sebastián varios días porque estivera nunha estadía Erasmus dun ano en Burdeos mentras era estudante.
¿Cómo é o verán en Hungría e o inverno en Hungría?
Demasiado caluroso o vran normalmente fai 35ºC e ás veces podemos chegar aos 40. e o inverno moi frío, normalmente fai uns -15ºC, ás veces os rapaces non poden ír a escola xa que está todo nevado.
¿Por qué quixo vír a España?
Porque como son profesora de francés, quería coñecer unha escola española e tamén quería coñecer a cultura e a lingua que se fala aquí.
¿Qué impresión se ten de España desde Hungría?
Que falan moito e todo o tempo que está sucio os bares e que durmen cada día a sesta. Pero ó vin aquí e dinme conta de que non é exactamente todo así.
¿Qué é a cousa que maís lle extraña?
Que todo se pecha á hora da sesta ¿E que realmente todos a durmen?
¿Qué ve positivo aquí?
Que a xente é moi hospitalaria, por exemplo, nada máis chegar a Barcelona, eu levaba unha maleta moi grande e todos axudábanme.
¿E sobre o sistema educativo?
Neste centro Neira Vilas ten a ventaxa de ter aulas con poucos alumnos, así pódese traballar millor. En Hungría a media é de vinte e pico ou trinta alumnos por aula. Son millores aquí en idiomas que en Hungría. Tamén teñen asignaturas que non cursan o alumnado en Hungría como Economía. Tamén a materia de Xeografía e Historia está xunta e así faise máis interesante e máis “colorida”.
¿E respecto as vacacións, existe algunha diferenza?
Sí pero só unha. Nos tamén temos vacacións de verán e en decembro (de Navidad) pero en vez de ter as vacacións de Semana Santa, témolas en Novembro polo costume do Halloween.
¿E o comportamento do alumnado?
Fala todo o mundo moi alto.
¿Onde vive?
Cando cheguei aquí non coñecía nada da cidade, pero o profesor de francés, Carlos Vidal, atopoume un piso en Sta.Cristina. Vivo con dúas italianas, unha galega, e unha francesa (que é a outra lectora do centro, Emilie), os cales son moi boas compañeiras.
¿Qué é o que non che gusta de aquí?
Qu Santa Cristina é un pouco pequena e o transporte é incómodo.
¿E o positivo?
Que a xente é “a little bit crazy” e “máis easy going” que no meu pais.
¿Estás contenta?
Sí, estou moi contenta.
Entrevista realizada por Sara Castro e Amy Díaz (4º ESO)
No noso Instituto temos a sorte de ter varios profesores lectores. Emilie, é un deles. É oriunda de Cambo-les-bains situado no País Vasco francés. Estudou filoloxía hispánica. É aficionada a ler, a pasear, a viaxar e ….ao chocolate.
¿En que consiste a carreira que desempeñaches?
O primeiro ano, adiqueino sobretodo a gramática e a traducír textos do francés ao español e viceversa. O seguinte ano, concentrámonos máis na Xeografía e Historia e na historia de América Latina.
¿Por qué quixeches estudar iso?
Finalizei os meus estudos de bacharelato moi rápido (aos 16 anos). En realidade, o que eu quería facer era traballar en ONG´s no estranxeiro e estudar unha “carreira humanitaria”, pero tiña que ter 21 anos, e como dixen anteriormente, cando rematei o bacharelato tiña 16. Entón como me encantaba e me encanta viaxar decidín realizar a carreira de filoloxía hispánica.
¿Onde realizaches os teus estudos?
En Pau (situado nos Pirineos), e estudaba dúas linguas o vasco e máis o francés.
¿Cal era a lingua que ti falabas, o francés ou o vasco?
Os meus pais, eran vascos e viviron alí sempre, pero como cando eran pequenos non se lles permitía falar o vasco, pois agora falan francés e eu tamén.
Sara, Emilie e Amy
¿Xa finalizaches a carreira ou aínda non?
Xa teño a licenciatura, que a conseguín en 2010, pero aínda me queda o master que se todo vai ben conseguireino o ano que ven. É dicír, supoño que para o próximo ano rematarei xa os meus estudos por completo.
¿Existe algunha diferenza entre a escola francesa e a escola española?
Sí, aquí aproveitase moito máis os horario, xa que as clases duran menos e cansaste menos. Ademáis alí tes sempre clase pola tarde ata, aproximadamente, ás 5. O de non ter clase pola tarde aquí, realmente é unha ventaxa xa que así aproveitas máis as tardes para estudar ou para facer actividades.
¿Agora onde te aloxas?
Nun piso de Sta.Cristina con dúas italianas, unha galega e a unha francesa, que concretamente, é a outra lectora francesa deste centro.
¿Anteriormente viñeras a Galicia?
Sí, mediante un Erasmus que fixen en Santiago de Compostela.
¿Que che pareceu Santiago de Compostela?
¡Encantoume!… foi xenial, creo que foi o mellor ano de estudos que pasei durante a miña vida. Pareceme como un “pobo”, no que se pode estudar facilmente, e ademais coñeces a todo o mundo.
¿Atopas algunha diferenza entre Santiago e A Coruña?
Por suposto, como dixen antes, Santiago é coma un “pobo” no cal, coñecía a todo o mundo. Sen embargo, A Coruña é moito máis grande… é unha cidade, e practicamente, non coñezco a ninguén. Aínda que os paseos, o mar e en xeral, o entorno de A Coruña gústanme moito.
Sara, Emilie e Amy
¿Gústache a comida de aquí?
Sí, gústame moito, sobre todo o pulpo galego.
¿Algo positivo de esta viaxe?
Lévome unha moi boa experiencia e sobre todo uns moi bos amigos… ¡Agora teño amigos en todas partes do mundo!
¿Algo negativo…?
Que todo se acaba, e que pronto terei que regresar a miña casa.
[Entrevista realizada por Lupita Romero, Irene Míguez e Silvana Becerra]
Elvira Martín Carmona
Elvira Martín, mai dunha alumna de primeiro curso, acudiu ó noso Instituto na semana cultural no ochenta aniversario da República española, para falarnos de personalidade política e cultural do seu abó Joaquín Martín Martínez, secretario do Concello de A Coruña e fusilado no mesmo ano do golpe militar do 36 xunto con gran parte do resto de membros da corporación.
“A II República foi a primeria experiencia democrática en España“
¿Por qué fue fusilado su abuelo?
Por sus ideas políticas y por ser secretario general del Ayuntamiento de La Coruña.
¿Que hizo su familia después del fusilamiento?
Exiliarse a Buenas Aires (Argentina)
¿Cómo se ganaba la vida su familia cuando se exilio?
El pintor Sotomayor le regaló un cuadro a mi abuela, con su venta mi abuela cómpro una casa, que la transformó en pensión. Y así iniciar una nueva vida.
¿Y su padre óomo ayudaba economicamente?
A Buenos Aires el llegó con 12 años, depués, ya con más edad destacó en el futbol y así pudó ayudar economicamente a su familia, más tarde tambien ayudó con la pintura.
Elvira Martín Carmona e as súas entrevistadoras
¿Hay algún familiar que se quedó en España?
Si, mi tío Joaquín que por estar en edad militar fue forzado a alistarse en el ejército franquista, ejército que mató a su padre.
¿Volviste a saber de tu tío?
Mi tío Joaquín murió antes de que yo naciera.
¿Y como te enteraste de la historia familiar?
Al morir Franco mi padre nos reveló a mi y a mis hermanos la verdadera historia familiar que nos acultó para proternos.
¿Y porque dice “la verdadera historia”? ¿Es que había una falsa?
Si, nos habían dicho que mi abuelo había muerto por causas naturales, ya que en vida de Franco los “rojos” no estaban bien vistos.
¿Está usted orgullosa de su abuelo?
Si, por supuesto, creo que gracias a él y a personas como el gozamos hoy en día de más libertad.
Cándido Pazó entrevistado por Antía López e Sara Sequeiros
O pasado día 21 de Decembro o alumnado do noso centro tivo a oportunidade de pasar unha mañán moi divertida escoitando as historias do famoso actor Cándido Pazó.
Cándido Pazó, home de teatro, é actor, humorista e director… Comeza a súa actividade en 1975 como actor de teatro, traballando nas Mostras de Ribadavia. Vive e actúa unha temporada en París. Actúa con compañías teatrais de Vigo até 1983, despois con outras compañías de Galicia e co CDG. En 1989 debuta como director coa obra “El mirlo blanco”. Dende aquela é asíduo da escea galega, participando en varios foros sobre teatro e impartindo seminarios e cursos de interpretación. Desde finais dos 90 participa como guionista en series de ficción para a TVG e dirixe variso grupos de teatro. Actualmente é un dos profesionais máis acreditados de Galicia.
Contacontos con Cándido Pazó
Antía e Sara: ¿Cando comezou a súa carreira? Por que elixiu?
Cándido: A miña carreira comezou aos 15 anos, elixiuna porque sempre me gustara o mundo do teatro. E o que en principio era unha diversión transformouse nunha profesión.
AeS: ¿Por qué decidiu estudar en París?
C: Porque quería coñecer mundo, e ademais en París era onde estaba unha escola de teatro moi famosa
AeS: Dirixiu a compañía OLLOMOLTRANVÁ coa que gañou numerosos premios ¿Qué lle levou a dirixir unha compañía teatral?
C: Gustábame o mundo do teatro e surxiume a oportunidade de dirixir unha compañía e aceptei.
AeS: ¿Sempre quixo traballar no mundo do teatro?
C: Si, dende que era novo. Porque no colexio había un grupo de teatro no que participaba.
AeS: ¿Tamén traballou como guionista na televisión, que prefire o mundo da televisión ou o do teatro?
C: O do teatro, porque hai mais contacto co público.
AeS: ¿Estase notando a crise neste mundo?
C: Sí, no teatro como en todos os demais sectores.
AeS: ¿Pensa que hai bos humoristas en Galicia?
C: Sí, cada día hai mais actores e humoristas e cada vez mellores.
AeS: ¿Qué é o mellor de Galicia, actores, produtores…?
C: Os actores son boísimos.
AeS: ¿Con qué tipo de público se sente mais a gusto?
C: Con xente que ten dez anos mais e dez anos menos ca min, porque así podo compartir vivencias.
AeS: ¿Onde se inspira para contar as historias?
C: Na vida da xente, nas súas vivencias pasadas, na realidade.
Entrevista feita por Amy Díaz e Sara Castro [3º A ESO]
Issa Ndiaye e Rafael Sánchez
Ten 31 anos, naceu en Senegal preto de Dakar e leva dous anos en España. Chega a A Coruña so. Primeiro vai a Lisboa, esta viaxe decide facela en avión, porque a súa aboa “botoulle os osos” e soubo que se viaxaba en patera morrería, de onde foi devolto.
Issa contounos que moitos dos seus amigos que viñeran en patera morreron. As pateras cóllense en Senegal ou en Mauritania, hai que pagarlle ao xefe do barco no que viaxes. Máis ou menos páganse 500 € (diñeiro que aforran durante toda a súa vida, ou ben para casarse, ou ben para viaxar como fixo Issa).
No segundo intento viaxa a Italia, onde estivo catro meses, sen ningún tipo de axudas. Ali non se atopou ben, a xente non era amable, así que colleu un bus e volve a España; Cóntanos que non coñecía a nadie e así, ó chegar, estaba durmindo na rúa cando se lle achegou un policía que lle preguntou que canto tempo levaba alí, él contestoulle que acababa de chegar. O policía compadeceuse del e, vendo que tiña fame, marchou cinco minutos, e volveu cun bocadillo e unha coca-cola, ademais, explicoulle a Issa que non debería estar alí, xa que era un lugar perigoso para él.
Aqui véu sen contactos e vai traballando no que pode. Conoceu a Rafael Sánchez Fernández – abogado que leva toda a súa vida adicada a solidariedade no sindicato Comisiones Obreras- ó frente da casa de Senegal sita en A Coruña na ronda de Outeiro ao lado dunha mezquita. Issa falaba unha mestura de francés e español. Rafael aportoulle axudas metendoo nunha das clases de español, idioma que lle custou moito aprender, a pesar de adicar horas estudandoo.
O seu período de tempo máis dificíl foron os seus primeiros tres meses debido a que non sabía o idioma e non tiña amigos, pero aos seis meses mellorou.
Issa Ndiaye e alumnos de 3º A ESO
Elixíu vír a Galiza porque dí que esta tranquilo e pode vivír, cando consiga os papeis, moitos anos sen problemas.
Actualmente vive co seu tío en Vilaboa, e traballa vendendo discos, que consegue baixándoos de internet ou mercando un e facendo moitas copias para sacarlle rendabilidade. Para vendelos busca sitios tranquilos pola noite porque na Calle Real a policía quítanlle as cousas. Se o colleran vendendoos, poderiano mandar de volta ao seu país, ou metelo na cárcere durante uns días.
Os seus principais obxectivos son: Mellorar na súa profesión (é carpinteiro), que pasen os tres anos para poder conseguír os papeis e volver a Senegal e montar un negocio.
O seu sono é conseguír un bo traballo e diñeiro para poder traer ao seu pai e curalo da súa enfermidade (ten unha parte do seu corpo paralizada) porque en Senegal non hai tanta tecnoloxía, e él a parte de curalo, quere conseguirlle unha silla de rodas eléctrica.
Ten unha moza en Marrocos e esta desexando vela, fala con ela todos os días. Tamén se comuníca coa súa familia chamando tódolos domingos preguntarlles que tal están.
Entrevista feita por Antía López Mosteiro e Sara Sequeiros Fernández [4ºA ESO]
O profesor Fernando Vidal Meijón
¿En que consiste a educación á cidadanía?A educación para a cidadanía e unha materia nova que se introduciu no sistema educativo despois da ultima lei do PSOE, e supostamente pretende cubrir a eses niveis de primeiro ou segundo ciclo de secundaria -xa que hai algunhas comunidades autónomas en España nas que esta materia se imparte en terceiro da ESO- unha serie de contidos que non estaban cubertos, contidos como que son os dereitos humanos, a constitución española, a democracia, cales son os recursos que nos da a democracia para poder exercer como cidadáns, etc.
¿E, dende o seu punto de vista, é bo estudala?Non é nin bo nin malo, estaría mellor se iso se exercese. Se nos Institutos se aplicase máis.
¿Para que serve?Serve para coñecer mellor as cousas, como cando mercas un aparello electrónico e lees as instrucións dun aparello que acabas de mercar. É unha maneira de coñecer eses recursos que a sociedade che ofrece para poder ser cidadán libre e poder facer o que queres facer.
¿Que é a ética?A ética é unha reflexión racional sobre a conduta, coa idea de intentar pensar a mellor maneira de ser felices, si é que se pode pensar iso e si é que hai algún recurso racional que nos permita tomar decisión nunha dirección ou noutra.
¿Para que serve a educación ética-cívica?A verdade é que é pouco tempo ó que se lle adica porque é unha hora semanal, pero debería de servir para facer un exercicio practico de manexo de criterios racionais para reflexionar sobre o que facemos. Cuestionarnos o que facemos, fago isto, por que?
O profesor Vidal con Sara e Antía
Antes relacionábase a ética coa relixión, ¿Hoxe en día, que relación teñen?A ética e a relixión van collidas da man. Porque a relixión tamén pretende establecer criterios para vivir. A diferenza é que a ética pretende que ti reflexiones como ser feliz e como vivir sen deus.
¿Qué se estuda na ética?Estúdase elementos necesarios para poder construír elementos racionais sobre a conduta, diferentes elementos que constitúen a moralidade humana (responsabilidade, liberdade…) algún tipo de propostas para ser feliz que fixeron filósofos ao longo da historia. Reflexións sobre os dereitos humanos, feminismo, pacifismo, ecoloxismos…
O obxectivo é poder reflexionar sobre o que fas dende as claves dos distintos puntos de vista.
¿Esta materia esta encamiñada cara a filosofía?Si, porque de algunha maneira si es quen de establecer un discurso racional sobre o que fas, estarás preparado para discutir sobre outros temas máis abstractos como que é a verdade e qué é a mentira e moitos outros temas…
Un eminente e xoven físico galego, moi accesible para todos
Entrevistado por Carmen Villar Fernández [3ºA ESO]
Jorge Mira e Carmen Villar
Jorge Mira veu ao noso Instituto (IES Neira Vilas) a dar una conferencia no marco das actividades programadas pola II Semana Intercultural, que se levou a cabo entre os días 22 e o 26 de Marzo de 2010. O título da súa charla foi : ”Distancias que nos separan dos obxectos do firmamento”.
Foi una conferencia amena e interesante, moi científica e con tantos datos, que as veces deixábanos un pouco abraiados. El é una persoa moi cercana, que sabe chegar á xente, e consegue que os que o están escoitando estean atentos e interesados no que está a contar.
Biografía:
Naceu en Baio (Zás), provincia da Coruña o día 30 de Outubro de 1968.Licenciouse en Física en 1991 e no mesmo ano presentou a súa tesiña de Licenciatura. Actualmente é Profesor Titular da Área de Electromagnetismo do Departamento de Física Aplicada da Universidade de Santiago de Compostela.
Acadou diversos e importantes premios ao longo da súa carreira. Foi colaborador en programas da Radio Galega, da TVE en Galicia así como tamén na Televisión Galega. Nestes momentos é o experto en números no programa “Cifras e Letras” desta última. Tamén colaborou en diversas ocasións con artigos no diario “La Voz de Galicia”, polas que tamén acadou algún premios.
Ten publicados artigos en Revistas Científicas de ámbito internacional. É responsable do ProgramaConCiencia, iniciativa de divulgación científica. Ademais é membro activo de diversos colectivos sociais e culturais, así como deportivos.
Entrevista:
Carmen: Por que quixo dedicarse á física?
Jorge: Porque vin que era a chave para entender o mundo que me rodeaba.
C: Gustoulle desde que era neno ou foi de maior cando o decidiu?
J: No meu sistema educativo non se sabía o que era a física ata 2º de BUP ( o equivalente ao actual 4º de ESO), e foi aí cando me decidín.
C: Foi interesante a investigación que fixo sobre a temperatura do ceo e do inferno que publicaron revistas científicas de prestixio internacional?
J: Ese artigo estaba pensado como una anécdota, una entelequia carente de calquera importancia ( levoume facelo un par de tardes). O que si foi interesante e sorprendente foi o seu tremendo impacto mediático, moito maior que o de moitos traballos científicos “dos de verdade” que merecen mais.
John F. Nash e Jorge Mira
C: Cal dos Premios Nobel que trouxo a Santiago dentro do “Programa ConCiencia” lle impresionou mais e por que?
J: Todos eles son impresionantes, pero diría que me chamou algo máis de atención John F. Nash (Premio Nobel de Economía 1994, que veu en 2007), Porque a película “Unha mente marabillosa”, baseada na súa vida, pintaba un personaxe altamente atraente.
Pero quero engadir que o programa CONCIENCIA tamén trae a persoas que non son Premios Nóbel a través do “Premio FONSECA DE COMUNICACIÓN DA CIENCIA”, co que se recoñece aos científicos con máis impacto mediático, entre eles o que máis me impresionou foi Stephen Hawking (que non é Premio Nóbel), gañador da primeira edición. Aproveito a ocasión para para indicar que esta semana anunciamos o gañador da terceira edición : O naturalista e presentador británico David Attemborough,moi coñecido polos seus documentais sobre natureza para a cadea británica BBC.
C: Que opinión ten sobre Stephen Hawking e como viviu a súa visita a Santiago?
Stephen Hawking e Jorge Mira
J: A opinión non pode ser outra que : “Hai que ver que moral ten este home” porque, estando no estado que está, e abraiante que teña esa enerxía, pensade que só pode falar a razón de dúas palabras por minuto, non pode moverse, se lle pica ( o seu corpo non é insensible ) non pode rascarse…
Hawking veu recoller o Premio Fonseca en 2008 e botou en Galicia unha semana. Era a primeira vez que organizaba o Premio, e dada a complexidade da súa saúde, tiven que traballar ata o mínimo detalle.¡Preparar esa semana de estadía levoume máis de tres meses! E é que é difícil transmitir o choio que dan estas cousas… Traía un séquito de oito persoas porque necesita coidado continuo, tiven que adaptar a suite do hotel que lle busquei, e logo mirar cada metro dos percorridos que facía para ver se eran accesibles. Nestas datas comprendín o complicado que é o día a día dun minusválido nos lugares non adaptados.
C: Gustoulle a viaxe a Fisterra a todas estas personalidades?
J: Si, porque a maioría deles veñen dun ambiente urbano e están sometidos a moita presión, así que en Fisterra afrouxan o ritmo e atopan algo de paz con esas paisaxes infinitas.
C: Que lle aporta persoalmente a súa participación activa nas diversas actividades culturais e sociais que realiza?
J: Digamos que sacian certa fame de movemento. De tódolos xeitos confésoche que, dada a voráxine na que vivo, non teño moito tempo de saborear esas actividades. Espero que, cando chegue una fase máis tranquila da miña vida, comece a asimilalas e a rumialas.
Entrevista realizada por Carmen Villar Fernández
Instituto de Ensino Secundario Plurilingue Xosé Neira Vilas. Perillo (Oleiros)
Ramón López Facal e as súas entrevistadoras Sara Castro e Gleicielly Guimaraes
Elvira Martín Carmona e as súas entrevistadoras
