Arquivo da categoría: A nosa xente

Entrevista a Marie-Noëlle Chapelle

“Para min foi un reto o traballo tan participativo e interactivo no  Neira Vilas”

Marie Noelle Chapelle
Marie-Noelle Chapelle

Marie-Noëlle Chapelle, belga de Fleurus, de  vinte seis anos é licenciada pola universidade de Lovaina, foi a lectora de Francés durante este curso 2014 15 no noso Instituto

Tiveches algún traballo antes de ser profesora?

Si, traballei como animadora con nenos nos veráns, foi unha experiencia moi interesante porque os cativos necesitan moito movemento e actividades e tiven que resolver novos recursos e actividades para captar a súa atención.

Logo neste centro foi o primeiro contacto coa docencia?

Si é foi unha magnífica experiencia para empezar.  Foi un cambio moi grande, é maís dificultoso traballar porque o alumnado debe estar sen moverse. Ao principio os rapaces falaban menos, despois xa tiñan moita confianza.

Que foi o máis difícil?

Non é difícil pero gostabeme que  fixeran preguntas seguido. Había moita participación na aula.

Que foi o que máis che gustou do Instituto Neira Vilas?

Que tiven moi boa relación co profesorado. O máis interesante para min foi o traballo con profesor Xosé Antón García ( profesor de Historia na sección plurilingüe) polo seu método de traballo diferente e interactivo. Traballar en equipo e coas novas tecnoloxías era un reto para mi.  Foi moi interesante, antes era escoitar e estudar,  agora é estudar, falar e contalo.

É util?

Si porque o alumnado fala do que coñece e faise moito máis fluída a conversa.

Marie Noelle Chapelle
Marie Noelle Chapelle

Como valoras o traballo do Departamento de Francés?

Moi bo, o alumnado ten un nivel estupendo e comparado con outros centros máis. Isto seino porque estou en contacto con moitos profesores auxiliares de Francés . Dispoñen de moitos apoios, de moito interese do profesorado, fanse intercambios e clases complementarias. Tamén ter  materias en Francés axuda moito porque os rapaces ven utilidade la Lingua francesa.

Que che gusta e que non de  Galicia?

De Galicia gústame todo, a paisaxe é preciosa, céltica. A xente é moi amable e sempre disposta para falar e para vivir. Hai moita vida na rúa e encántame tomar tapas e estar coa xente. Tamén me encanta a comida.

Gústame tamén o amor ó galego, a lingua valoa está esmorecendo.

O malo é que é difícil adaptarse ó horario e a xente fuma moito.

Tes ganas de volver?

Si, teño ganas de volver para coñecer máis o interior de Galicia.  E volverei.

Entrevista a Simón Karmann

De Lorena a Perillo. Entrevista a Simón Karmann, lector de francés no noso centro.

Por André Araujo Tavares

“Hay muy buen trato en el Neira Vilas”

Andre Araujo y Somon Karmann
Andre Araujo y Somon Karmann

Simon Karmann nació en el año 1991 en Sarreguemines, en Lorena (Francia) y es filólogo. Su tesis doctoral trata sobre el fútbol en España. Ha tenido de siempre interés por las lenguas y en especial en el idioma español que ha estudiado desde hace varios años con estancia en España

Entrevista

¿Qué fue lo que más le llamó la atención del IES Neira Vilas?

En primer lugar me encantó el edificio. Es maravilloso su ubicación y las vista al mar. Los profesores tienen muy buena relación entre ellos.

¿Y el método de trabajo?

Me gusta porque hay mucha comunicación entre padres y profesores. Considero que se trabaja mucho con los alumnos y hay muy buen trato; en Francia hay mucha más distancia y menos comunicación personal.

¿Cómo ha visto los progresos del alumnado?

Considero que se hacen muchas actividades y eso es muy motivador. En concreto en las clases de francés el salir fuera, las visitas y los intercambios les hacen ver la necesidad y la utilidad de los idiomas. Las otras clases, al ser plurilingües, también les obliga a usar la lengua en diferentes contextos. La propuesta de actividades se entiende como un premio. El nivel del alumnado de francés es muy alto.

¿Y los intercambios?

Hay mucho interés y participación. Está todo muy bien organizado. Es una buena manera de aprender fuera del Centro educativo.

¿Alguna sugerencia?

Quizás que sean siempre a Bretaña.

¿Cree que es importante el francés?

Claro, es fundamental que se favorezca. En Francia se está perdiendo el alemán en mi región, Lorena por no haber interés en otras lenguas.

¿Ha sido útil la estancia aquí?

Ha sido fundamental porque para ser profesor la mejor manera es la práctica guiada por quien tiene una gran experiencia.

¿Qué es lo que más le gusta y lo que menos de A Coruña?

El mar y el ambiente y lo acogedora que es la gente. Lo que menos la arquitectura y el poco interés por conservarla.

¿Y de Galicia?

Me gusta mucho porque tiene una cultura propia y un paisaje muy diferente de lo que conocía. Creo que aprendí muchas cosas aquí.

Despedida da alumna Claudiane da Silva

Con motivo da partida ó seu país Brasil Claudiane foi homenxeada cunha cea sorpresa á que asistiron profesores e os seus compañeiros de cuarto curso. Despois na clase foille regalada unha camiseta coas fotos dos compañeiros, se lle entregou outra tamén ó seu irmán Kaike, de primeiro curso. Desexámoslles moita sorte no novo centro educativo no seu país.

Xubilación dos Profesores Ricardo Puig e Matias Cuba

No pasado mes de novembro produciuse a xubilación de dous profesores do noso instituto, Ricardo Puig de Llano, do departamento de Inglés, e Matías Cuba Orosa, do departamento de lingua castelá.

O persoal docente e non docente así como antigos compañeiros rendironlle unha homenaxe de despedida o 19 de decembro na que se lles fixo entrega de dous gravados en madeira de Luis Seoane como recordo do seu frutífero paso polo noso centro.

Neira Vilas visita o seu instituto

Neira Vilas visita o seu instituto
Neira Vilas visita o seu instituto

Xosé Neira Vilas, o gran escritor galego e persoa que da a seu nome ao noso instituto, visitounos o día 31 de outubro acompañado de Valentín García, Director Xeral de Política Lingüística da Xunta de Galicia, e Angel García Seoane, Alcalde de Oleiros.

Á chegada ao centro, foi recibido por Agustín Fernández, Director do Instituto, e unha representación dos delegados do alumnado que lle deu a benvida e lle entregou un ramo de flores. A continuación Neira Vilas mostroulle ao Director Xeral o fondo editorial que se leva xuntado no Instituto, con practicamente todas as edicións dos seus libros, así como os paneis que recollen unha breve reseña da súa biografía.

Seguidamente asinou dedicatorios para os diversos grupos de alumnos que llo pediron e compartiu uns minutos co profesorado e persoal non docente.

Como remate da mañá, Neira Vilas trasladouse ao Centro Cultural A Fábrica onde mantivo un encontro co alumnado de 3º, 4º de ESO e 1º de Bacharelato para lles presentar a exposición “Querido Balbino, 1961-2011. 50 anos de Memorias dun Neno Labrego”, organizada

Entrevista Zita Sándor

“Gústame esto, a xente é moi easy going

Zita Sándor
Zita Sándor

Zita Sándor está pasando parte deste curso no noso Centro educativo, é unha das lectoras de francés. Naceu en Miskola en 1986 unha das grandes cidades do norte de Hungría, estudiou Filoloxía na universidade de Debrecen e especializouse en literatura francesa e húngara e en estudos teatrales. É aficionada ó teatro, lectura , viaxar e ó senderismo.

¿Cal é a primeira vez que estivo en España?

Estiven aquí, en San Sebastián varios días porque estivera nunha estadía Erasmus dun ano en Burdeos mentras era estudante.

¿Cómo é o verán en Hungría e o inverno en Hungría?

Demasiado caluroso o vran normalmente fai 35ºC e ás veces podemos chegar aos 40. e o  inverno moi frío, normalmente fai uns -15ºC, ás veces os rapaces non poden ír a escola xa que está todo nevado.

¿Por qué quixo vír a España?

Porque como son profesora de francés, quería coñecer unha escola española e tamén quería coñecer a cultura e a lingua que se fala aquí.

¿Qué impresión se ten de España desde Hungría?

Que falan moito e todo o tempo que está sucio os bares e que durmen cada día a sesta. Pero ó vin aquí e dinme conta de que non é exactamente todo así.

¿Qué é a cousa que maís lle extraña?

Que todo se pecha á hora da sesta ¿E que realmente todos a durmen?

¿Qué ve positivo aquí?

Que a xente é moi hospitalaria, por exemplo, nada máis chegar a Barcelona, eu levaba unha maleta moi grande e todos axudábanme.

¿E sobre o sistema educativo?

Neste centro Neira Vilas ten a ventaxa de ter aulas con poucos alumnos, así pódese traballar millor. En Hungría a media é de vinte e pico ou trinta alumnos por aula. Son millores aquí en idiomas que en Hungría. Tamén teñen asignaturas que non cursan o alumnado en Hungría como Economía. Tamén a materia de Xeografía e Historia está xunta e así faise máis interesante e máis “colorida”.

¿E respecto as vacacións, existe algunha diferenza?

Sí pero só unha. Nos tamén temos vacacións de verán e en decembro (de Navidad) pero en vez de ter as vacacións de Semana Santa, témolas en Novembro polo costume do Halloween.

¿E o comportamento do alumnado?

Fala todo o mundo moi alto.

¿Onde vive?

Cando cheguei aquí non coñecía nada da cidade, pero o profesor de francés, Carlos Vidal, atopoume un piso en Sta.Cristina. Vivo con dúas italianas, unha galega, e unha francesa (que é a outra lectora do centro, Emilie), os cales son moi boas compañeiras.

¿Qué é o que non che gusta de aquí?

Qu Santa Cristina é un pouco pequena e o transporte é incómodo.

¿E o positivo?

Que a xente é “a little bit crazy” e “máis easy going” que no meu pais.

¿Estás contenta?

Sí, estou moi contenta.

Entrevista realizada por Sara Castro e Amy Díaz (4º ESO)

Entrevista Emilie Lespade

“Agora, teño amigos en todas partes do mundo”

Emilie Lespade
Emilie Lespade

No noso Instituto temos a sorte de ter varios profesores lectores. Emilie, é un deles. É oriunda de Cambo-les-bains situado no País Vasco francés. Estudou filoloxía hispánica. É aficionada a ler, a pasear, a viaxar e ….ao chocolate.

¿En que consiste a carreira que desempeñaches?

O primeiro ano, adiqueino sobretodo a gramática e a traducír textos do francés ao español e viceversa. O seguinte ano, concentrámonos máis na Xeografía e Historia e na historia de América Latina.

¿Por qué quixeches estudar iso?

Finalizei os meus estudos de bacharelato moi rápido (aos 16 anos). En realidade, o que eu quería facer era traballar en ONG´s no estranxeiro e estudar unha “carreira humanitaria”, pero tiña que ter 21 anos, e como dixen anteriormente, cando rematei o bacharelato tiña 16. Entón como me encantaba e me encanta viaxar decidín realizar a carreira de filoloxía hispánica.

¿Onde realizaches os teus estudos?

En Pau (situado nos Pirineos), e estudaba dúas linguas o vasco e máis o francés.

¿Cal era a lingua que ti falabas, o francés ou o vasco?

Os meus pais, eran vascos e viviron alí sempre, pero como cando eran pequenos non se lles permitía falar o vasco, pois agora falan francés e eu tamén.

Sara, Emilie e Amy
Sara, Emilie e Amy

¿Xa finalizaches a carreira ou aínda non?

Xa teño a licenciatura, que a conseguín en 2010, pero aínda me queda o master que se todo vai ben conseguireino o ano que ven. É dicír, supoño que para o próximo ano rematarei xa os meus estudos por completo.

¿Existe algunha diferenza entre a escola francesa e a escola española?

Sí, aquí aproveitase moito máis os horario, xa que as clases duran menos e cansaste menos. Ademáis alí tes sempre clase pola tarde ata, aproximadamente, ás 5. O de non ter clase pola tarde aquí, realmente é unha ventaxa xa que así aproveitas máis as tardes para estudar ou para facer actividades.

¿Agora onde te aloxas?

Nun piso de Sta.Cristina con dúas italianas, unha galega e a unha francesa, que concretamente, é a outra lectora francesa deste centro.

¿Anteriormente viñeras a Galicia?

Sí, mediante un Erasmus que fixen en Santiago de Compostela.

¿Que che pareceu Santiago de Compostela?

¡Encantoume!… foi xenial, creo que foi o mellor ano de estudos que pasei durante a miña vida. Pareceme como un “pobo”, no que se pode estudar facilmente, e ademais coñeces a todo o mundo.

¿Atopas algunha diferenza entre Santiago e A Coruña?

Por suposto, como dixen antes, Santiago é coma un “pobo” no cal, coñecía a todo o mundo. Sen embargo, A Coruña é moito máis grande… é unha cidade, e practicamente, non coñezco a ninguén. Aínda que os paseos, o mar e en xeral, o entorno de A Coruña gústanme moito.

Sara, Emilie e Amy
Sara, Emilie e Amy

¿Gústache a comida de aquí?

Sí, gústame moito, sobre todo o pulpo galego.

¿Algo positivo de esta viaxe?

Lévome unha moi boa experiencia e sobre todo uns moi bos amigos… ¡Agora teño amigos en todas partes do mundo!

¿Algo negativo…?

Que todo se acaba, e que pronto terei que regresar a miña casa.

Entrevista realizada por Amy Díaz e Sara Castro

Entrevista ó profesor de filosofía, Fernándo Vidal Meijón

Ética e cidadanía, os comezos da filosofía

Entrevista feita por Antía López Mosteiro e Sara Sequeiros Fernández [4ºA ESO]

O profesor Fernando Vidal Meijón
O profesor Fernando Vidal Meijón

¿En que consiste a educación á cidadanía?A educación para a cidadanía e unha materia nova que se introduciu no sistema educativo despois da ultima lei do PSOE, e supostamente pretende cubrir a eses niveis de primeiro ou segundo ciclo de secundaria -xa que hai algunhas comunidades autónomas en España nas que esta materia se imparte en terceiro da ESO- unha serie de contidos que non estaban cubertos, contidos como que son os dereitos humanos, a constitución española, a democracia, cales son os recursos que nos da a democracia para poder exercer como cidadáns, etc.

¿E, dende o seu punto de vista, é bo estudala?Non é nin bo nin malo, estaría mellor se iso se exercese. Se nos Institutos se aplicase máis.

¿Para que serve?Serve para coñecer mellor as cousas, como cando mercas un aparello electrónico e lees as instrucións dun aparello que acabas de mercar. É unha maneira de coñecer eses recursos que a sociedade che ofrece para poder ser cidadán libre e poder facer o que queres facer.

¿Que é a ética?A ética é unha reflexión racional sobre a conduta, coa idea de intentar pensar a mellor maneira de ser felices, si é que se pode pensar iso e si é que hai algún recurso racional que nos permita tomar decisión nunha dirección ou noutra.

¿Para que serve a educación ética-cívica?A verdade é que é pouco tempo ó que se lle adica porque é unha hora semanal, pero debería de servir para facer un exercicio practico de manexo de criterios racionais para reflexionar sobre o que facemos. Cuestionarnos o que facemos, fago isto, por que?

O profesor Vidal con Sara e Antía
O profesor Vidal con Sara e Antía

Antes relacionábase a ética coa relixión, ¿Hoxe en día, que relación teñen?A ética e a relixión van collidas da man. Porque a relixión tamén pretende establecer criterios para vivir. A diferenza é que a ética pretende que ti reflexiones como ser feliz e como vivir sen deus.

¿Qué se estuda na ética?Estúdase elementos necesarios para poder construír elementos racionais sobre a conduta, diferentes elementos que constitúen a moralidade humana (responsabilidade, liberdade…) algún tipo de propostas para ser feliz que fixeron filósofos ao longo da historia. Reflexións sobre os dereitos humanos, feminismo, pacifismo, ecoloxismos…

O obxectivo é poder reflexionar sobre o que fas dende as claves dos distintos puntos de vista.

¿Esta materia esta encamiñada cara a filosofía?Si, porque de algunha maneira si es quen de establecer un discurso racional sobre o que fas, estarás preparado para discutir sobre outros temas máis abstractos como que é a verdade e qué é a mentira e moitos outros temas…

Moitas gracias

Entrevista ó escritor Xosé Neira Vilas

Xosé Neira Vilas

Xosé Neira Vilas
Xosé Neira Vilas

Xosé Neira Vilas naceu en Gres (A Estrada) o 3 de novembro de 1920. É, como moitos outros galegos emigrante en Buenos Aires. Desde 1949 leva nesa cidade un intenso contacto con exiliados e realiza unha gran labor de difusión da cultura galega.

En 1957 casa con Anisia Miranda, cubana. Nese mesmo ano, Neira Vilas e Anisia van residir a Cuba, alí vive ata 1983, data que se xubilou. Nos trinta e un anos que residíu nese país, escribiu a maior parte da sua obra literaria.

Hoxe vive en Galicia, no seu pobo natal.

É membro numerario da Real Academia Galega, Doctor Honoris Causa polas Universidades de A Coruña e La Habana, Premio da Crítica Española e premio da Crítica Galega. Está en posesión da medallas Castelao, Pedrón de Honra e Celanova Casa dos Poetas.

A súa producción literaria é moi ampla e abrangue dende a poesía de temática social ata relatos e ensaios. A vida e a situación de Galicia está presente sempres na súa producción literaria. A novela “Memorias dun neno labrego”, unha das máis coñecidas ten máis de trinta edicións y está traducida a máis de quince idiomas.

Na nosa semana cultural acudíu ó noso centro a darnos unha charla sobre a súa interesante vida, sobre os seus libros e contounos un pouco a súa experiencia. Estamos moi orgullosos e agradecidos de que nos visitara.

Entrevistado por Beatriz Motos e Stephanie Torres

Xosé Neira Vilas con Beatriz Motos e Stephanie Torres
Xosé Neira Vilas con Beatriz Motos e Stephanie Torres

“A miña próxima novela será sobre un home que perde bus que o leva ó barco que vai a América, mentras reflexiona sobre o que deixa atrás”

¿En que se inspira para escribir os seus libros?

Inspírome na realidade, parto das propias experiencias, no que un ve, no que un percibe, no que un o rodea, inspírome na vida mesma, nas experiencias vividas.

¿Cal foi o motivo que o levo a escribir?

É a miña vocación desde neno, eu empecei a escribir con nove anos, pero logo seguin escribiendo, naturalmente ainda non me propoñia ser un escritor pero logo seguin com esta afición. Con vinte anos emigro a Arxentina, alí descubro Galicia, con mestres moi importantes dos cales fun amigo, como Luis Seoane, Lorenzo Varela, Rafael Dieste, Ramón de Valenzuela … Descubro que hai moitas revistas, emisións de radio importantisimas… Buenos Aires daquela era a capital cultural de Galicia, tiña catrocentos mil galegos nativos emigrados alí -máis que a población de Coruña e Vigo xuntos- e ali xurde a miña vocación unida ao meu descubrimento da presedencia histórica e cultural de Galicia, polo tanto escribin xa en galego, escribin poesía, contos, artículos e de todo. En 1960 publico o meu primeiro libro “Dende lonxe”, logo “Memorias dun neno labrego”, que foi traducido en moitos idiomas, tamén foi utilizado para teatro, publicáronse mais de catrocentos cicuenta mil exemplares, estos son as dúas únicas obras que publiquei en Buenos Aires, pero seguin escribindo periodismo e libros. No ano 61 a miña experiencia cubana foi moi importante, foi donde escribin a maioria da miña obra, e foi en Cuba donde completei libros que empezara en Buenos Aires, como “Xente no rodicio”.

Xosé Neira Vilas con Beatriz Motos e Stephanie Torres
Xosé Neira Vilas con Beatriz Motos e Stephanie Torres

¿Cal foi o libro que mais lle gustou de todos os que ten escrito?

É moi difícil que un pai che diga cal e o seu fillo preferido. Aunque hai unha novela que quero moito que se chama, “Querido Tomas” e tamén “Aqueles anos de Moncho” e algunhas de investigación como “Castelao en Cuba” que e un libro moi elaborado, “Relatos mariñeiros” que e un libro de contos… son moitos os preferidos por non dicir todos.

¿Cómo e cando escribe?

Un libro é unha longa elaboración. Primeiro se necesita unha idea que xurden nun momento dado, pero si esta idea acude reiteradamente a cabeza, acaba escribindose, logo hai que buscar información e ir xuntándoa. Hai un libro que escribin hace moitos anos “Neira Vilas en Arxentina”, é unha entrevista na que nunha parte falo do proceso de creación dun libro. Eu escribo os fins de semana, en vacacións, eu escribo en calquera momento e en calquera sitio. Para escribir, o máis importante é a idea que vai medrando nun. O outro día ocurríuseme unha idea -e pode que sexa a próxima novela que escriba- é un mozo de 18 ou 19 anos que emigra, e logo ese mozo que de tanto tempo que emprega en despedirse dos pais e dos irmáns, perde o coche de linea que el ten que coller para chegar a Vigo para coller o barco. A sete kilómetros pasaba un coche chamado o leiteiro que viña de recoller leite, e seguia para a cidade…. A novela consiste nunha reflexión -mentres él espera ao leiteiro- sobre o que que deixa atrás, a morriña …

¿Qué significou para usted Cuba?

Eu vivín trinta eun anos en Cuba, de 1961 a 1992. Cuba é un país que me atraía moito, porque eu quería vivir a revolución. Eu tiña unha vida moi asentada pero buscaba aventuras, e para min Cuba era unha incógnita. Era un pobo maravilloso, gustabame moito o clima -persoalmente prefiro o clima de Cuba que o de Galicia- a xente e moi cordial e hospitalaria. Alí colaborei na prensa falando de temas galegos, tamén traducín algúns dos meus libros… A min uneme un sentimiento moi especial.

¿ Qué solucións propón para os problemas polos que esta pasando Cuba?

Eu penso que Cuba vai salir a flote, sobre todo cando se suspenda o brutal bloqueo, económico, financieiro e tecnolóxico que ten Estados Unidos que ten con Cuba. Ningun país na historia do mundo sufriu un acoso tan brutal como o que esta sufrindo este país. Estou seguro que Cuba vai poder sobrepoñerse a esto.

Moitas gracias

Entrevista realizada por Beatriz Motos e Stephanie Torres

Xosé Neira Vilas con Beatriz Motos e Stephanie Torres
Xosé Neira Vilas con Beatriz Motos e Stephanie Torres

Entrevista a Angeles Albacete Casares

Ángeles Albacete Casares
Ángeles Albacete Casares

“Co traballo podes ir sabendo o que che gusta”

Ángeles Albacete Casares ten dezasete anos e naceu e vive en San Pedro de Nós, pasou dous anos da súa infancia en Francia e está desde o ano pasado no Centro. Angeles compaxina traballo e estudio desde os quince anos. Traballou coidando nenos, de auxiliar de peluquería, de etiquetadora nunha tenda de marca, de axudante de cociña e de camareira.

“O traballo é un paso para ir aprendendo da vida”

¿Cando decides empezar a traballar?

Sempre quixen millor traballar que estudiar. Empecei ós quince anos.

¿Puxeronche inconvenientes na casa?

Algúns. Sempre me diceron que primeiro son os estudios e cando traballaba non estudiaba tanto e non axudaba na casa.

¿Cómo combinas hoxe o traballo e o estudio?

Agora só traballo venres e sábado na peluquería da miña nai. Noutras veces traballei na noites do venres e sábado e chegaba a casa á mañanciña. Cando traballaba polas tarde era no vran e coidando nenos. Tamén tiven outros traballos que eran sábados, domingos e festivos.

¿Cal foi o traballo que che gustou máis?

Cando traballei na cafetería restaurante do club de Golf porque os compañeiros eran novos e, ensinábanme e levabamosnos moi ben.

Noutros traballos había moita competitividade e tamén era con xente maior que non quería ensinarche.

¿Recomendarías ós adolescentes traballar?

Si, o traballo é un paso para ir aprendendo da vida, vas sabendo de que va e axúdate para o teu futuro na vida. Vaste afacendo ó esforzo e ás dificultades . O día de mañán ya o probaches e xa podes saber o que che gusta.

¿Qué tal o soldo?

Non é moito; ás veces non pagan todo o que deberían.

¿Fanche contrato?

Non en todos os casos.

¿Gústache a relación co público?

Dame igual , se estás cara ó público ou estás cos compañeiros, trato hai igual.

¿Qué fas co diñeiro que ganas?

Unha parte o gardo para cando sexa maior e o outro o invirto en pasantías salvo algún día que o gasto nalgún capricho.

¿Podes ben traballar e estudiar?

As desventaxas é que si é as fins de semana nos tes tempo a estudiar, é millor traballar pola semán e ter libre os festivos para poder adiantar os estudios.

¿Por qué hai tan pouca xente que traballa?

A xente só quere ter diñeiro a cambio de nada. Eso no pode ser. Se queres traballar, trabalalr. Non sole haber problemas. Pero non se debe traballar en algo que non che guste.

Lo que es bueno es que así valoras si te gusta trabajar o estudiar.

¿Traballan os teus familiares novos?

Todas as miñas primas traballan ainda que son novas. Deixaron de estudiar porque lles gusta máis o traballo. Non están sen facer nada. Algunhas estudian tamén.

¿Cal é maior inconveniente de traballar?

Que che quita de sair, o problema é que o traballar o sábado non podía xusto sair es día e quedar coa xente.

¿Recomendarías traballar?

Sí , se realmente teñen interés, senón débese facer outra cousa porque non vas perder o tempo.

CGR e JAS Marzo, 2008