“O balonmán é duro pero bonito”

Bruno Bargo López, porteiro, “e con moitos balonazos na cara” ten dezaseis anos, cursa cuarto de ESO e está no equipo de balonmán de Oleiros, o su equipo gañou a liga de A Coruña, a provincial. Van xogar o campionato galego e quizás o nacional.

“Nunca, nunca hai que desistir”

-¿Canto tempo levas xogando?

– Cinco anos e levo catro de porteiro. Con moitos balonazos na cara.

-¿Por qué empezaches?

– Quería un deporte máis entretido co fútbol que é o que monopoliza. O fútbol é máis pesado non hai tanto goles nin tanta emoción.

-¿Cómo foron os primeiros días?

– O primeiro día rompéronme as gafas dun balonazo.

-¿E desistiches?

-Nunca, nunca hai que desistir

-¿Cómo estamos de instalacións?

-Bastante ben, o Valle Inclán é un pavillón bastante cómodo pero en comparación con outras instalacións de Coruña non é tan bon. Aproveito para pedir un novo solo para o pavillón do Valle Inclán, é de goma e se caes queimas as xeonllos.

– ¿Hai máis mozos que mozas?

– Hai máis mozos porque as nenas non se animan.

-¿Por qué?

-E moi duro porque é un deporte de contacto.

– ¿Debería haber equipos mixtos?

– Non, o polo tamaño dos homes, son máis anchos de espaldas e son máis brutos.

-¿Por que son tan feos os uniformes?

– O noso é bonito , é azul e branco.

-¿E caro o equipamento?

-Regáloo o equipo, nos temos que pagar dezaoito euros ó mes e con eso pagamos todo, a roupa, os desprazamentos e todo o demais.

-¿Non tedes patrocinador?

Non , só algunhas axudiñas.

-Dinos un slogan para animar a xogar ó balonmán.

– E duro pero bonito

CGR Maio, 2008