“Tiven que dar a cara”

Pablo Rodríguez Longueira, Empezou ós 11 anos a tocar o saxofón na escola de música de Perillo. Toca agora na banda municipal. , con 19 anos e una enorme altura, agrándase, máis ainda, coa fotografía agarrado ó seu saxo.

– ¿Cal é actuación da que estás máis satisfeito?

-Cando perdín a vergonza.

– ¿Cómo?

-Foi hai cinco anos. O profesor obligábame a tocas en público porque estaba aterrorizado por estar nun escenario. Para min sai e “dar a cara” singnificou superar un reto e sentirme satisfeito.

-¿Hai que ter bos pulmóns?

-Si

-¿Hai que respirar dalgunha maneira?

– Hai que facer ben as pausas que che veñen indicadas na partitura.

-¿Por qué te decidiches polo saxo?

-Polo sonido. De pequeno oíao nos Simpons. Escoitei despois ó profesor e gustoume. A verdade é que é un bon instrumento.

-¿Qué outro instrumento che gusta?

-O piano, pero non o toco, o que sí me gustaría tocar é a trompeta.

-¿Por qué?

– Parece menos complicado

-¿O saxo é difícil?

– Si

-¿Por qué?

-Ten moitas claves. Hai que ter moita axilidade nos dedos.

-¿Qué é o mais dificil de tocar nunha orquesta?

– Que todo encaixe e que haxa coordinación.

-¿De quen depende?

– Do director qu eé quen marca o pulso

– ¿Qué público che gusta?

– A mín gústanme os vellos. Escoitan con educación e s son comprensivos.

– ¿Cal é o público ideal?

– O público que maís me gusta é o que escoita e aplaude.

-¿Tes apoio na casa?

-Si, demasiado. A miña nai está todo o día: “estudia, practica, estudia, practica…”

-¿Pensas seguir?

-Si.

-¿De qué depende?

– Sobre todo se pudera entrar no Conservatorio, e así poder estar nalgunha banda e gañar diñeiro.

-¿Gústaríache vivir desto?

-Si.

-¿Tocarías na rúa para vivir?

-Non

-¿Por qué?

– Porque estás solo

-¿Entonces a ventaxa da banda é estar en grupo?

-Sí, estás acompañado e axúdate a tocar millor.

CGR Abril, 2008