Para celebrar o 21 de marzo, Día Mundial da Poesía, o Equipo da Biblioteca en colaboración co Departamento de Lingua Galega e o Equipo de Dinamización da Lingua expón no corredor do centro a escolma poética Sentimentos de cor. Os texos foron escritos polo alumnado de 2º A. Cada poeta tiña asignado un sentimento que debía relacionar cunha cor. Na súa composición debía integrar unha hipérbole, unha personificación, unha metáfora e unha comparación. Velaquí o resultado que amosa como as emocións se poden pintar, porque temos Sentimentos de cor. Animádesvos a detectar as figuras literarias?

O ENTUSIASMO

 

Co entusiasmo,

Co que non che dan espasmos.

Co entusiasmo prende

o lume dos teus ollos.

 

De cor vermella e amarela,

ilumínache por dentro coma a unha lámpada,

resplandeces co entusiasmo que che dá forzas

que co amarelo vai collido da man.

 

Un home ao entusiasmo pegado

cumpriu o seu soño sen espasmos

grazas ao entusiasmo

e así quedou feliz.

 

Oliver Pena Chao

A TRISTEZA

 

A tristeza cobre un mundo

dos sentimentos máis profundos.

A tristeza nos seus luceiros

da cor gris dos cabaleiros

 

As bágoas dos seus ollos

enchen un mar de tristuras,

nun universo sen tenruras

e cun baúl de sollozos.

 

A tristeza fala

dos pensamentos afastados

nos que todos pensamos

como se fósemos almas.

 

Inés Roca López

 

ODIO/NEGRO

 

Odio,odio,odio,

odio cando o sol dorme,

odio cando o ceo esta escuro

odio cando vai frío.

 

A lúa coma unha farola,

ilumina a rúa.

A lúa era a máis grande

que vin na miña vida.

 

O chapapote da noite,

tapa a miña alegría.

 

Sara López Vázquez.

 

Prepotencia

 

A prepotencia indicada

coa cor violeta,

esta abandonada

coma estar acatarrada.

 

 

A cor espertou

ao estar abandonada,

mirando os seus luceiros

con forza desesperada.

 

Zaira Campelo 2ºA

 

A ira

 

A ira é miña amiga,

aínda que tamén a miña enemiga.

 

Ela é moi rara.

ela moito se enfada.

 

Comparado co enfado

a ira é un rato.

 

Os ollos da ira son como rubís

pero a súa personalidade é a dun xabaril.

 

A ira é vermella,

ela é moi vella.

 

A ira é rarísima,

a ira esta tolísima.

 

                                       Xaime Rey Domínguez

 

EUFORIA                         

 

Euforia no entusiasmo

euforia na felicidade

síntome súper eufórico

eufórico de felicidade

 

Eufórico de adrenalina

por estar nunha guerra

guerra que eufórico me pon

durante 365 longos días

 

Guerra por todos os anos

espertarme e ir a clase

euforia cando é venres

e estrésome en “sociais”

 

Álvaro Núñez Morgade

 

ENFADO AMARELO

 

As súas perlas relucían

mentres o día escurecía,

o sol respiraba

mentres el se aclaraba.

 

Os seus luceiros

brillaban coma os faros en Oleiros.

Eran tan amarelas

que me levaron a enfadalas.

 

Nuno Aymerich Barredo de Valenzuela

 

A AMBICIÓN

 

A ambición

iso que uns teñen

e outros non.

A ambición hai que tela

para poder conseguir todo o que queiras.

 

A verde cor

que brilla como a herba baixo o sol.

A verde cor,

a cor da esperanza,

a cor que nos axuda todos a manter a calma.

 

A ambición é o mellor que podes ter

porque coa ambición os teus soños podes alcanzalos

non só soñalos

como a maioría fan.

 

A verde cor é a natureza

tranquila só cando ela queira.

 

David Domínguez Miranda

 

ASOMBRO E SORPRESA

O asombro

camiña polo meu ombro

no espazo sideral

créndose algo especial.

 

Este señor Asombro

vai da mao de Sorpresa

que sempre anda con présa.

A ver se atopan outro ombro!

 

Esta graciosa parella

anda a buscar unha cor

tan xigante e viva

como a daquela flor.

 

Flor que estás no banco,

flor que estas alí pescando,

flor que es branca,

e Sorpresa anda buscando a banca!

 

Asombro, onde estás?!

Eu sei que ti es un paspallás.

Andas sempre de troula,

e logo, búscasme na ouca.

 

Na ouca non estou.

Sempre buscas ao chou!

Mira pra riba, oh!

Son a luz da tormenta!

 

Como xa vexo que non dás,

na cor do lostrego me atoparás.

Si, non me mires así.

Son o azul eléctrico que anda tras de ti!

 

Tes o miolo de mosquito.

Mira que non dar comigo!

Os teus brancos luceiros, escangallados,

coma o meu sacabocados.

 

Remata a aventura de Asombro e Sorpresa,

Buscaban as súas amigas, azul e branca,

que tombadas están nunha praia de Bianca.

 

 

Ouca=alga

Bianca/UranusVIII=satélite de natural de Urano.

 

Rita Ardao

 

ANGUSTIA

 

Angustia. Branco

No branco papel hei recitar

o doce poema que has de escoitar.

Angustia.

 

Non gardes en botellas

o que non se te asemella.

Angustia.

Angustia, deixáchesme mal,

vai para non ferir máis,

desaparece do meu corazón

aínda que a ti xa está pegado.

Angustia.

 

Gardaches no faiado a alegría

xunto co medo e a valentía.

Angustia.

 

Encerráchesme nun branco cuarto

no que te sinto a cada rato

Sácame de aquí por favor,

pídocho con moita pavor.

Angustia.

 

Eu coma rato

e ti, coma gato;

perséguesme cando menos me aparto.

Angustia.

 

As miñas perlas vanse desgastando

cánsome de fuxir por alguén

que o meu tempo está gastando.

Angustia.

 

Borbála Lenze Álvarez

 

Vermello cor do amor

 

Vermello cor do amor,

vermello cor da dor,

vermello como un verme,

verme que non para de medrar.

 

As cores indícano todo,

como tamén os amorodos,

pero o amor non é como a dor,

mais teñen relación.

 

As persoas que teñen sangue frío,

que tamén perderon a súa vida.

Por iso canto esta canción,

aínda que o poema sexa, esa é a cuestión.

Xa que o amor non para de medrar

 

Hugo González González

 

ESCURIDADE

 

Agora estamos ben

e logo estamos mal

todo está escuro

non se ve na´

 

Todo escuridade

todo é negro

todo está escuro

non se ve na´

 

Vén a claridade

pero todo é escuridade

todo está escuro

non se ve na´

 

Toda a escuridade

parece o inferno,

no hai claridade

todo está morto

 

Todo está escuro

non se ve na´

 

FIN

Javi Queiruga

 

Mazá verde

 

Verde como unha mazá

coma a que eu che entrego

vida das ramas coma brazos

da miña maceira

O seu brillo deslumbra

desde aqué ata a illa de Madeira.

 

A mazá é moi grande

aínda que a dalgunha xente sexa farsante

A mazá é moi grande

aínda que a de outros sexa de verdade.

 

O verde puro da mazá

vai desvanecéndose rapidísimo,

pálida será a cor da súa pel,

nin todo o rímel o arranxará

o que nos espera deste

mundo que algún día se acabará

E o corazón da mazá dentro de

pouco podrecerá

 

Iker Naveira López

 

MOVEMENTO  LARANXA

 

De entusiasmo eu morro,

Un entusiasmo laranxa.

Laranxa coma os sinais de socorro.

Un movemento laranxa.

 

De entusiasmo está cheo o meu corpo,

Un entusiasmo laranxa.

Laranxa coma o meu gorro.

Un movemento laranxa.

 

Co meu gorro posto

Eu cruzo a franxa.

Unha franxa laranxa.

Meu movemento laranxa.

 

De tanto entusiasmo

Eu teño un trastorno.

Un trastorno laranxa.

Tan laranxa coma Mercurio,

Un universo laranxa,

 

Brilla dunha cor tan intensa

Que se tapa os ollos.

Un brillo laranxa.

Un movemento laranxa.

 

Efrén Nieto Conchado